Bye Bye Malawi

Hallo allemaal,

Zoo, dat is even een tijdje geleden dat ik geschreven heb maar weer heel wat ervaringen rijker. Aankomende vrijdag vlieg ik terug maar wilde jullie toch nog even op de hoogte stellen van hoe mijn reis geweest is voordat ik terugvlieg. Waarschijnlijk wordt dit een heel onsamenhangend verhaal dus zet je schrap. ;) De laatste keer dat ik schreef had ik nog een paar weken in Cape Maclear te gaan om vrijwilligerswerk te doen. Misschien leuk om te weten voor degene die gedoneerd hebben: het geld is op en goed besteed, vind ik zelf dan. Ik heb zoals ik al eerder verteld had voetballen en uniformen gekocht voor de kinderen thuis in en om het huis en bij Panda Garden, de uniformen worden elke dag gedragen en ze zijn er heel blij mee. Daarnaast ben ik samen met Lucy en Mike nog een paar dagen naar Lilongwe geweest voordat ik ging reizen en daar heb ik kleurboeken, kleurpotloden en puntenslijpers gekocht voor de kinderen (mijn broertjes en zusjes) en de buurtkinderen thuis. De dagen er na zaten ze allemaal om de twee kleurboeken heen en mochten ze omstebeurt kleuren. Daarnaast heb ik 15 paar slippers en 15 paar ondergoed gekocht voor de kinderen bij Panda Garden. Voor de meisjes paars en de jongens groen. Helemaal gelukkig zijn ze er mee, ze hebben elke dag het ondergoed aan, de meesten hadden voordat ze het ondergoed kregen zelf ook geen ondergoed dus het komt goed van pas. Ook de slippers worden elke dag gedragen en past weer leuk bij de uniformen. Ik voelde me echt gelukkig om al die spullen te kopen in Lilongwe en kon niet wachten om het aan ze te geven. De mensen die bij Panda Garden werken waren door het dolle heen en hielden niet op me te bedanken en toen zei ik dat als ik thuis ben mijn familie en vrienden zal bedanken want dat het geld allemaal van hun afkomstig is. Het lastige is wel dat wanneer mensen zien dat ik slippers en ondergoed heb gekocht ze zeggen van: ‘Ooh, dat is de maat van mijn zoontje’ en ‘Ooh, wat mooi, zulke wil ik ook!’, waaronder mijn Afrikaanse moeder. Dat voelt dan rot omdat je niet iedereen iets kan geven, maar van het geld dat ik nog over had heb ik ook nog 5 paar slippers gekocht voor de 3 jongetjes en 2 meisjes hier thuis. Gisterenavond gegeven en ze wilden niet gaan slapen zonder de slippers aan, heel schattig. Mijn Afrikaanse vader was jarig op de dag dat wij terug kwamen van onze paar dagen Lilongwe en ik nam ze die avond allemaal uit eten bij Indaba, een van de lodges, om de verjaardag te vieren. Door het dolle heen met hun Fanta en hamburger en chips en fijn om iets terug te kunnen doen voor de familie. Afick is helemaal gek van Liverpool en Lucy (ziet hij ook als zijn dochter) en ik hadden een Liverpooltenue voor hem gekocht die hij meteen aantrok over zijn kleren heen, ook dolgelukkig en voor Brenda had ik nog een Chitenge gekocht. De foto’s van de kinderen met de slippers en ondergoed en van het uit etentje zijn te bewonderen als ik weer terug ben, wat zeer voorspoedig zal zijn. Verder ben ik erachter gekomen dat ik hier wel erg verwend ben qua transport, Lucy heeft hier een auto en een van de anderen uit de Afrikaanse vriendengroep hier heeft ook een auto, waardoor het voor ons bijvoorbeeld mogelijk was om naar Mangochi te gaan waar Skeffa Chimoto optrad met Pasen. Skeffa is een van de bekendste zangers van Malawi en sinds de dag dat ik aankwam hier werd ik dood gegooid met die muziek, in Lucy’s auto wordt niks anders gedraaid haha, maar ik vond het meteen al geweldige muziek. Voordat hij optrad gingen wij even daar eten en kwamen wij in gesprek met een groep jongens en meisjes en een van de jongens beweerde Skeffa’s broer te zijn. Ik geloofde hem niet en zei dat ik Skeffa’s zus was, wat vrij onmogelijk was, aangezien Skeffa behoorlijk donker is en ik, voor de begrippen hier, pink. Maargoed, hij lachen en dat wij dan toch familie waren en dat hij later zijn familie en zusje dan wel op het podium zou vragen. Ik mee lachen en Lucy zei al van ja, hij lijkt wel echt op Skeffa, ik denk dat het waar is. Later stond hij en de rest van de groep op het podium te zingen en schaamde ik me toch wel een beetje. Hij was dus echt de broer. Gelukkig had hij me niet op het podium gevraagd want dat had ik niet aangedurfd haha, wel nog een cd gekocht die ik waarschijnlijk plat ga draaien in Nederland. Het moment dat ik echt besefte dat ik verwend ben hier in Afrika met de auto’s was het moment dat ik eerst met de motor dan met de minibus en dan met de fietstaxi naar Mangochi ging, een hele ervaring. Net op het moment dat je denkt, nu rijdt de minibus door en stopt hij niet weer na 5 minuten, komt er nog iemand bij met grote koffers, rijst en levende kippen. We deden er 4 uur over om van Cape Maclear in Mangochi te komen, met de auto was je dan allang in Lilongwe geweest. De terugweg was nog grappiger. We zaten in echt een hele oude minibus en op gegeven moment bleek de benzine op te zijn dus moesten we allemaal uit de minibus en ging iemand anders die voorbij kwam benzine halen. Lucy kwam die dag terug uit het zuiden en vroeg nog of ze ons op kon pikken in Mangochi, nee, nee, is niet nodig, zei ik, we zitten in de minibus. Net op het moment dat we weer in de minibus zitten nadat de benzine is gekomen komt Lucy voorbij met de auto. Als ze 5 minuten eerder was gekomen had ze ons (en zeker mij als blanke) op straat zien zitten en ons op kunnen pikken. Ik kwam niet meer bij, zaten we daar in die minibus, maar hij reed nog steeds niet, moest ie geduwd worden, reed ie nog niet, uiteindelijk overgestapt naar een, in vergelijking, superdeluxe minibus en verder met Lucy in de auto naar Monkey Bay. Al met al kwam het allemaal goed, maar ben je toch een hele dag bezig met je vervoeren naar het dichtstbijzijnde stadje. Toen ik het had over mijn reis bood een van de lokale vrienden van hier mij aan mij met zijn auto rond te rijden. Ik heb hier toen wel even over na moeten denken omdat ik wel het echte Afrikaanse leven mee wilde maken en de minibus mij wel een ervaring leek. Na deze dag besloot ik dat het een hele mooie ervaring was voor die dag maar dat als ik ook echt iets van het land wil zien de auto toch niet zo’n slecht plan was, omdat je niet afhankelijk bent en snel van de ene naar de andere plek komt. Daarnaast kent hij alle plekken in Malawi en word je als blank meisje echt heel erg hard afgezet als je alleen gaat of met een groep blanken, omdat wij de prijzen niet kennen. Hij weet wat wel en niet normaal is en hoe te onderhandelen met politie hier wanneer ze weer op een of andere manier geld proberen binnen te krijgen. Ook was het heel fijn dat ik niet lastig gevallen werd door andere Afrikanen, als blanke word je hier toch wel gezien als iemand die veel geld heeft en proberen veel mannen met je aan te pappen. Ik merkte het met reizen ook, zodra ik ergens alleen liep werd ik aangesproken, maar als hij er was lieten ze me met rust. Al met al leek het mij een goed besluit en besloten we 2,5 week samen te reizen. Vertrokken op 26 april en gisteren op 12 mei teruggekomen. Malawi is echt een super mooi land en ik heb nog meer beseft hoe mooi Cape Maclear is in vergelijking met andere plekken die ik heb gezien, echt bijzonder dat ik hier gewoond heb! Ik zal proberen kort en chronologisch iets over de vakantie te vertellen, zaterdagochtend dus vertrokken en de eerste 2 nachten in Nkhata Bay doorgebracht waar een mooi strandje is waar we op zondag konden zwemmen en zonnen. Goed ingesmeerd uiteraard en wonder boven wonder niet verbrand. Het was toch wel de eerste keer dat ik voor zoveel uur met mijn bikini de zon in ging en mijn huidskleur is nog steeds niet helemaal in the balance maar het gaat nu wel de goede kant op. Op maandag zijn we naar Mzuzu gegaan naar het andere project van Lianne van de organisatie waar ik ook heen had kunnen gaan en goh, wel beseft dat ik een goede keuze heb gemaakt. Dat project was heel ver weg van Mzuzu en je kunt er moeilijk komen met de auto, het was echt heel erg afgelegen en volgens de Belg die daar zat ook erg corrupt. Hij kon daar maar anderhalf uur per dag les geven en de meeste snapten het Engels niet. Daarnaast was het lang niet zo mooi als Cape Maclear, was er niet een mooi meer, regent het daar veel en niet de leuke lodges die ik hier tegenover me heb liggen. Al met al, goed daar langs te gaan en te beseffen dat het goed is om maar je gevoel achterna te gaan met kiezen, want deze keuze was echt goed! Na deze nacht Mzuzu gingen we op weg naar Chitimba, een dorpje vlakbij Livingstonia, waar we de dag erna heen zouden gaan. Daar was het wat kouder en die dag verder rustig aan gedaan, beetje op het strand gewandeld en geluncht. Ik kwam er trouwens na een week wel achter dat het menu hier niet ontzettend gevarieerd is, ik heb weet ik veel hoe vaak chips (aardappels/friet) met kip op en dan lekker kipkluiven. Nsima besloot ik die 2 en halve week niet te eten, dan heb je nog rijst en beef en af en toe iets van lasagne, maar dat is het wel en aangezien zowel de lunch als het avondeten warm eten is, heb ik mijn best gedaan mijn eten een beetje te variëren. Bij zowel Chitimba als Livingstonia was het zo dat wat er die dag voor handen is gegeten wordt, maar dan maakten ze er ook echt iets van, hele lekkere vegetarische of curriegerechten. Heel lekker gegeten daar die dagen. Oke, ik wijk af, woensdag dus op weg naar Livingstonia, of eigenlijk op weg naar een van de lodges, Mushroomfarm, dat was 15 km omhoog lopen en op weg daar naartoe werden we opgepikt (ze zagen een mzungu (blanke) en roken geld) door een super klein autootje en besloten we toch maar omhoog te gaan met de auto, want het was toch wel een vrij zware klim met een zware backpack, samen met drie Australiërs dus met zessen in dat mini autootje. Ohja, we gingen zelf niet met de auto omdat de weg echt onbegaanbaar was, super veel hoge stenen en rotsjes en kuilen en zand en nee, dat werkte niet. Zeker niet omdat de auto nieuw was. Deze auto trok het eigenlijk ook niet, maar goed, hij kon geld verdienen door ons naar boven te brengen. Veel gekraak en gekras en nog even vastgezeten dus allemaal uit de auto en daarna er weer in, was een vrij hilarische ervaring maar we kwamen heelhuids aan en daar boven was het uitzicht echt super super super mooi. Ik kon niet ophouden dat te zeggen en jullie weten hoe ik dan ben, het wordt op gegeven moment vervelend als je honderd keer herhaald hoe mooi je iets vindt. Daar dus gegeten wat de pot schaft, vegetarisch, gigantische borden, werd door een Amerikaans meisje gerund, vandaar de grote porties en met alle mensen (stuk of 10) die daar waren samen aan tafel gezeten en gegeten, heel gezellig. De dag erna nog verder omhoog om Livingstonia te bezichtigen. Daar was verder niet heel veel te zien, behalve een kerk en daar kon je ook lekker lunchen met een mooi uitzicht, al vond ik het uitzicht bij Mushroomfarm mooier. Op de terugweg nog langs mooie watervallen gegaan en die avond besloten om maar een bord eten te delen, aangezien die Amerikaanse portie dan nog steeds genoeg was. Op vrijdag (na 2 nachten Livingstonia) gingen we weer terug naar beneden en het idee was te gaan lopen, maar de backpack die we hadden meegenomen was toch wel erg zwaar (tentspullen) dus besloten we te wachten boven tot er een auto langs kwam, die kwam niet, maar wel een andere redder in nood. Er kwam een Afrikaan langs die vroeg of we naar beneden moesten en we zeiden van wel maar dat dat met die backpack een beetje zwaar werd, hij zei dat hij de backpack wel mee kon nemen dus wij naar beneden lopen en hij de backpack dragen, wat maar goed ook was, want op de weg naar beneden kwamen we geen auto tegen die ons oppikte. Aantal shortcuts: ‘Madame, can you handle the shortcuts?’, jaa, natuurlijk, dat kon ik wel, redelijk stijl en met rotsen maar een stuk makkelijker te handelen dan de shortcuts die we namen om in Livingstonia te komen de dag ervoor. Daarnaast ging ik op mijn slippers omdat ik blaren (nog steeds) op mijn voeten had van de klim van de dag ervoor. Al met al ging het prima en waren we in een uurtje, wat echt wel snel was, beneden. De beste man natuurlijk van wat fooi voorzien, zonder hem zaten we anders nog steeds daar boven op die steen te wachten. Dus allemaal fijn en we beseften dat we wel veel geluk hadden met die auto op de heenweg en de wandelende Afrikaan met de backpack op de terugweg. Die dag weer terug naar het zuiden, tijdens het rijden is het niet normaal. Als je stopt om te tanken of stopt om ergens wat eten te kopen, komen er 100 Afrikanen om de auto heen staan die geld ruiken. Appels, sinaasappels, pinda’s, noten, water, brood, kettingen, schilderijen, alles proberen ze te verkopen. De mensen komen dan echt op je auto afrennen van meters ver weg en dat heb ik allemaal maar niet geprobeerd te erg tot me te laten doordringen, want die mensen zijn echt heel heel heel arm en wij zitten daar een beetje luxe te doen en met de auto rond te rijden. Vrijdag eind van de middag en Zaterdag hebben we vlakbij Nkhata Bay, bij Kanda Beach gespendeerd, een heel mooi groot, wit strand zonder al teveel stenen en zaterdag gingen we op weg naar Lilongwe (de hoofdstad) waar ik al vaker geweest was maar waar het uitgaansleven heeel goed te doen is, dus daar wilde ik ook nog even afscheid van nemen. Die dag zou mijn beste vriend (en familie) Skeffa Chimoto weer optreden in Lilongwe en wij wilden daar wel heen, helaas toen we aankwamen was het afgelast dus waren we een beetje voor niks al in Lilongwe, die avond dus gewoon een drankje gedaan. De dag er na kwamen Lucy en Mike en zijn we met z’n vieren uit gegaan in de Culture Club, mijn favoriete club daar. Altijd als wij uit gaan (als blanken) gaan ze Europese muziek draaien (omdat ze denken dat wij dat mooi vinden) ipv Afrikaanse en dan loop ik altijd even naar de dj en zeg ik dat ik van de local music houd en dan kijken ze me heel raar aan, lachen ze, vragen ze waar ik dan van houd, van Skeffa zeg ik en dan moeten ze nog harder lachen en dan is het eerste liedje dat gedraaid wordt van Skeffa, ik word hier op mijn wenken bediend haha. ;) Dinsdagavond kwamen Lucy’s ouders aan in Lilongwe en hebben we die opgehaald (Lucy is hier al 8 maanden en zij zijn nu 2 weken hier op vakantie). Aangezien de ouders ook nog een vriendin hadden meegenomen en ze veel koffers hadden en het niet pasten in de auto besloten wij de koffers van de ouders mee terug te nemen naar Cape Maclear (dit was al eerder afgesproken) aangezien we toch naar het zuiden gingen. Dus op woensdag met 2 auto’s, wij met z’n vieren en de ouders en de vriendin terug naar Cape Maclear. Daar geluncht en beseft hoe mooi Cape Maclear toch is na alle plekken die ik heb gezien, die ook heel mooi zijn, maar Cape is echt wel heeeel mooi en daarna 1 nacht gespendeerd bij Venice Beach in Monkey Bay. Op donderdag op naar het zuiden, ik was al wel in Zomba geweest, maar dat was de enige stad waar ik was geweest in het zuiden dus ik had er zin in. Donderdagavond kwamen we aan in Liwonde, op weg daar naartoe in de auto waren er echt duizend muggen, niet normaal, we kwamen aan in het donker en het leek net of het sneeuwde, daar waren ook een paar lantaarnpalen, wat uitzonderlijk is, en echt, ik dacht sneeuw in Malawi, maar het waren de lieftallige malariamuggen. De ochtend erna zijn we op Safari gegaan. Veel dieren gezien maar de olifanten waren toch wel het toppunt, nog nooit een olifant van zo dichtbij gezien, het waren er twee en ze waren mooi aan het poseren voor ons safarikarretje. Ik was een klein beetje bang omdat de vorige keer in het Krugerpark we iig nog in de auto zaten maar nu zit je daar toch open en bloot in zo’n karretje en die olifant is echt gigantisch. Na de Safari was er in Liwonde niet zoveel te beleven, alleen de lodge dus zijn we doorgegaan naar Blantyre, was ik nog nooit geweest. Daar die dag verder rustig aan gedaan, stadje bekeken, geluncht en op tijd naar bed want de volgende dag gingen we vroeg naar Mulanje, waar de hoogste berg van Zuidelijk Afrika is. Ik had nog steeds blaren van Livingstonia en ging weer lekker met mijn slippers omhoog, maar ik voelde me weer een beetje verwend. Eerste halve stuk met de auto en daarna lopend verder omhoog tot de watervallen, heel mooi. Niet tot helemaal omhoog want dat is 9 uur lopen en moet je in 2 dagen doen en daar hadden we geen tijd voor, WANT mijn beste vriend Skeffa Chimoto zou naar Blantyre komen en we wilden naar het concert op zondag. Op zaterdagavond naar Black Missionaries geweest, ook een concert in Blantyre, wat heel leuk was en waar je dan dus weer als een van de weinige blanken staat, maar goed daar wen ik nu wel aan. Op zondag kwam Mike ons vergezellen om naar Skeffa te gaan (Lucy is met haar ouders op vakantie) maar je raadt het al, Skeffa Chimoto kwam weer niet opdagen, weer gecanceld, dus die dag zelf een drankje gedaan en nog een keer, voor de laatste keer, uitgegaan, niet in mijn favoriete club, Culture Club, want die is er niet in Blantyre, maar een andere leuke lokale club, waar ze echt totaal niet gewend zijn aan blanken. An, jouw ring komt goed van pas, ik heb hier al 20 x uitgelegd en laten zien dat ik getrouwd ben haha. En toen was het alweer maandag en gingen we met drieën op weg naar huis met de auto. Gisterenavond thuis gegeten (rijst) en vandaag weer nsima op (ik heb het toch niet heel erg gemist). De kinderen waren door het dolle heen met hun slippers en dragen ze nu de hele tijd. Nu dus vandaag en morgen nog in Cape en donderdag al naar Lilongwe om daar 1 nacht te slapen, zodat ik zeker het vliegtuig haal op vrijdag. Je weet het hier nooit met de auto’s en wegen en problemen en op vrijdagochtend heb je echt wel stress als je ergens staat en niet meer vooruit komt. Vandaag en morgen ga ik langs de projecten om afscheid te nemen en morgenavond heb ik mensen uitgenodigd bij Thomas’s om nog een laatste drankje te doen en afscheid te nemen. Daarnaast nog laatste foto’s van andere camera’s, muziek en dingen die ik geschreven heb goed en wel op USB zetten en alles regelen wat hier nog te regelen valt. Het is fijn om terug te zijn in Cape Maclear voordat ik weg ga uit Malawi aangezien ik hier 2 en halve maand heb gewoond en nog even het typische Afrikaanse leven mee kan maken die ik constant heb meegemaakt, vanochtend alweer staan vegen en de afwas gedaan in het meer. Wat ik wel bijzonder vindt aan Cape Maclear is dat je hier echt in het Afrikaanse leven zit, maar zodra je een van de lodges in gaat, is het een toeristenwereld en zijn ook veel meer blanken waarvan je ook weer blote benen ziet enzo. Het is ook weer even wennen in de drukte te komen en ik heb besloten de rest van mijn leven geen spelletjes meer te spelen want dat heb ik hier ZOVEEL met de kinderen gedaan, dat dat nu wel even genoeg is geweest. Maar gisteren was een heel mooi, warm welkom, 20 kinderen om me heen toen ik de auto uitstapte, Brenda en Afick thuis, mijn Afrikaanse grootvader en grootmoeder op bezoek. Ik denk dat het hele dorp er nu ook wel weer op de hoogte van is dat ik terug ben, haha, dat gaat hier snel. Ik besef eerlijk gezegd helemaal niet dat ik naar huis ga en zou hier ook nog prima langer kunnen blijven, echt goed naar mijn zin gehad, beste ervaring ooit eigenlijk, mooier dan Barcelona en Zuid-Afrika, maar het vrijwilligerswerk was lang genoeg zoals het nu was en het geld is op om meer te reizen. Daarnaast heb ik het gevoel dat ik onder een steen heb geleefd en ben ik erg benieuwd hoe het allemaal met jullie is en kijk ik er ook naar uit jullie weer te zien. Bij deze mijn laatste, chaotische en onsamenhangende Afrikaanse verhaaltje. Tot snel in Nederland.

Liefs,

Mariska