Aan de arbeid

Hallo lieve familie en vriendinnetjes,

Allereerst dankjulliewel voor jullie leuke en lieve reacties! Heel leuk om te lezen! Bij deze een vervolg van mijn vorige verhaal. Het gaat hier nog steeds heel goed, nog meer geacclimatiseerd ook, vooral met het werken. Oke, ik zal even vertellen over een dag uit het leven van Mariska. Een doordeweekse dag. Ik sta op om 18.30, dan ga ik douchen (lees een bakje koud water over mijn hoofd gooien) eten en dan veeg ik het huis, niet met een normale veger maar met een ding waar je totaal krom mee staat maar alles went. Rond kwart voor 8 vertrek ik naar mijn werk. Maar even tussendoor, om 05.00 zijn die kinderen al kei hard aan het schreeuwen dus ik ben altijd al eerder wakker. Het leven begint hier echt vroeg. Nou, daarna vind ik het al een behoorlijke ervaring om van mijn huis naar Panda Garden (de school) te lopen omdat het heel de tijd is Maria, Maria, Mariaa en Mwadzuka bwanji (goedemorgen), blablabla. Je bent echt een filmster en nog steeds kan ik er niet aan wennen om zo in de belangstelling te staan. Ik merk wel dat ik het fijn vind dat er nu een aantal mensen zijn waar ik een praatje mee maak, of die een stuk met me meelopen, of kinderen die meelopen en aangezien ik daar nu elke ochtend loop, is het iets normaler en ben ik iets minder filmster. Als ik aankom op Panda Garden dan ben ik daar van 8 tot 11 en dat lijkt kort maar na die drie uur is het bijna echt lucht happen, vooral de eerste dagen was ik super moe aan het einde van de dag, niet normaal. Je wordt toch echt heel moe van die kinderen en ik besef dat ik het moederschap toch nog lange tijd op zich laat wachten. De ochtend begint met liedjes zingen (head, shoulders, knees and thoos) en nog heel veel liedjes in het Chichewa, maar ik klap en dans vrolijk mee. Daarna leer ik ze elke dag 3 letters van het alfabet, the A for Apple, B for banana, C  voor cow etc. Steeds herhalen en zij zeggen het dan na en daarna mogen ze een voor een aanwijzen welke letter welke is en dat vinden ze helemaal geweldig dus dat houd ik erin omdat ze dan dus beter op letten. Daarna kunnen ze even spelen en daarna doen we of iets met kleuren leren of leren tellen in het Engels, waarbij de spulletjes die ik had meegenomen goed van pas komen. We eindigen altijd weer met liedjes zingen, dan veeg ik de boel en is het klaar. Ze zijn trouwens niet ouder dan 5 jaar dus hun aandacht is van korte duur, dus de afwisseling spelen – leren is wel heel belangrijk. Ze krijgen daar ook eten (alleen rijst) en ze worden elke dag gewogen en 1 keer in de week gemeten. Donderdag had ik ballonnen meegenomen, nou, ze werden helemaal gek. Echt niet normaal hoe gek die kinderen werden toen ze een ballon kregen. Ze zijn sowieso super druk, niet normaal. Francis, de manager had ook gezegd tegen Offering, daar geef ik les mee, dat  ze strenger moet zijn en een stok moet gebruiken. Ik ben een beetje tegen mishandeling maar ik denk echt dat die kinderen soms aan hun oor getrokken moeten worden want ze luisteren echt niet. Verder zijn ze wel heel lief, hoor, ik ken nu hun namen ook en kan Bobo zeggen (hoe gaat het) dus communiceren gaat ook helemaal prima. ;) Daarna ging ik vorige week en deze week naar Chembe Child vanaf 11 tot ongeveer half 3, omdat Lucy op vakantie is nu en ik haar werk dus overnam. Daar loop ik heen, achter de huizen door, door de weilanden, dus iets meer rust en minder geroep, maar loop steeds half fout en is heel heet want is geen beschutting. Daar is meer een dagopvang dus speel ik vooral met die kinderen. Ik had kaarten meegenomen en die speelboeken, ik ben nu ook wel bijna door al mijn cadeautjes heen. Die had ik pas donderdag meegenomen, dus donderdag gekaart en vrijdag ook met die kinderen gevoetbald. Dat vond ik echt heel leuk en ik vind het echt een gemis dat ik die strandballen, die ik mee had genomen naar Zuid-Afrika, niet mee had genomen. Maar ik ga dit weekend weer naar Lilongwe en ben dan van plan om voetballen en strandballen, kleurboeken en meer kleurpotloden te kopen van jullie donatiegeld, dus daarvoor dank!!  Daarnaast had ik het er vandaag met Offering (de lerares bij Panda Garden) over dat ze zo graag uniformen voor de kinderen wil hebben omdat andere kinderen op andere scholen dat hebben, maar zij niet, dus wie weet ga ik mijn donatiegeld ook daaraan besteden. Kleren zijn hier geen overbodige luxe, veel kapotte, vieze en oude kleren dus als ze er een mooi uniform bij hebben is dat nooit weg. Nouja bij Chembe Child dus gekaart, gevoetbald, 100 vlechtjes in mijn haar elke dag en ohja, tomaten snijden, naast de nsima dat al op het bord ligt, zorg ik dan dat de groenten en kip/vis erop komt en serveer ik de borden voor de kinderen en zorg ik dat de kinderen schone handen hebben. Bak met water en dan pak je een beker water en dan gooi je dat over hun handen. Volgende week moet ik even kijken waar ik na 11 uur heen ga (na Panda Garden), misschien naar Sinthana, maar daar zijn iets van 100 kinderen dus dat is vrij heftig, maar zo van 8 tot half 3 werken zoals deze weken, beviel me wel. Verder vind ik het wel shockerend hoe de kinderen erbij lopen, zoals ik al zei, kapotte en vieze kleren, ze zijn zelf ook behoorlijk vies, snottebellen, schimmel in hun haar, rare huidziektes, noem het op en ze hebben het. Bij Chembe Child zijn de meest kwetsbare kinderen, dus weeskinderen en hele arme kinderen en dan is het echt naar als je nadenkt over hun toekomst, want die is echt niet best. Maar die kinderen zijn echt super blij, spelen de hele dag, delen alles wat ze hebben met elkaar, hebben plezier en lachen en dat is dan wel heel mooi. Vandaag had ik een voetbal van iemand geleend om mee te nemen naar de projecten en blij dat ze waren, niet normaal, door het dolle heen. Chembe Child sluit normaal om 14.00 maar om die tijd ging een meisje mijn haar weer vlechten en voor dat klaar was, was het 15.00, dus waren we iets later terug dan normaal. Als ik dan thuis kom, doe ik de afwas in het meer (als het nog niet gedaan is), veeg ik als dat nodig is en speel ik met mijn broertjes en zusje en buurtkinderen hier. De stok kaarten die ik heb meegenomen is ook een succes en zij hebben me daarmee een Afrikaans spelletje geleerd. Vooral Evita, mijn zusje, wil constant kaarten. Waar ik wel heel erg aan moest wennen hier is dat privacy of alleen zijn niet echt in het woordenboek voor komt. Ik trek me ook niet zo heel snel terug omdat niemand dat hier eigenlijk doet. Iedereen is constant buiten met elkaar, iedereen loopt bij elkaar binnen, kinderen rennen alle kanten op, de vrouwen hangen voor het huis wanneer ze gekookt en schoongemaakt hebben, echt een totale andere wereld, maar wel heel gezellig. Even over de vrouwen, ik besef wel echt dat ik geluk heb dat ik een Europese ben, wat een vrijheid en kansen heb ik. Brenda is 1 jaar jonger dan mij en heeft al 2 kinderen, waar ze voor zorgt, kookt, maakt schoon, haalt water, wast kleren, wast af en dat is allemaal niet zo makkelijk als in Nederland. Dat is echt hard werken, in de bloedhete hitte. Ik weet dat haar leven blijft zoals het nu is, dag in dag uit, geen onafhankelijkheid, niet zelf werken, niet zelf je geld verdienen, geen eigen keuzes maken, maar afhankelijk van Afick, die het geld binnen haalt. Pff, als je kijkt naar haar leven en mijn leven is dat echt een wereld van verschil. Ik heb met stappen ook een aantal andere vrijwilligers gesproken en dan besef ik toch wel dat het vrij bijzonder is om bij een Afrikaans gezin te wonen omdat zij allemaal in een lodge verblijven. ‘Echt, in een Afrikaans gezin? Eet je dan elke dag nsima?’ ‘Ja, elke dag’ En dan besef ik ook wel dat in een Afrikaans gezin verblijven de hele ervaring echt veel indrukwekkender en mooier maakt omdat je er helemaal in zit. Wat natuurlijk voor- en nadelen heeft, omdat je natuurlijk heel erg rekening houdt met je gezin. Zo probeer ik een beetje de balans te vinden tussen helpen in het huishouden, met de kinderen spelen, er zelf op uit te gaan, me toch af en toe even terug trekken etc. Gisteren ben ik bijvoorbeeld naar Venice Beach geweest na het werken, een heel mooi strand in Monkey Bay en een andere dag ben ik naar Otter Point geweest, een heel mooi punt met rotsen en mooi uitzicht. De weekenden verlopen iets anders dan door de weeks. Zo ben ik niet afgelopen weekend maar dat weekend ervoor naar Zomba geweest omdat Lucy daar iets met haar autopapieren moest regelen. Een hele ervaring. Eerst wilden we pinnen maar er stond echt een rij van duizend mensen. Blijkbaar is het zo dat iedereen aan het eind van de maand geld krijgt en iedereen dan dus geld gaat pinnen. Aan het eind van die maand is iedereen ‘broke’ dus kan niemand meer pinnen. Heel grappig. Dus het was super druk dus besloten we eerst dat papierwerk van Lucy te gaan doen. Dat was ook een grap. Heel veel mensen die daar moesten werken waren op hun dooie gemak de krant aan het lezen en deden helemaal niks. Er waren verschillende locaties en we werden letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd. Van location 11 to 4 to 5 to 8 etc etc. Crazy was het. Uiteindelijk waren de papieren, die Lucy 2 en halve maand geleden al afgegeven had nog steeds niet klaar. Daarnaast moesten we naar de WC en moesten we 100 uur wachten op de sleutel. Allemaal van die typische Afrikaanse dingen waar je ontzettend veel geduld voor moet hebben. Daarna moesten we wachten op Afick (mijn vader) omdat hij een paar dagen naar familie was geweest en hij ging terug mee naar Cape Maclear. We wilden dus ergens gaan lunchen en toen kwamen we ergens maar toen konden we daar niet eten omdat ze geen water hadden en de keuken het niet deed. Ook heel grappig. Toen naar een andere plaats en daar konden we wel eten en toen had een van ons niet zoveel curry en toen was het excuus, jij was de laatste en de curry was op. Daar moet je het dan mee doen. Nou, daarna wilden we gaan pinnen en aangezien we toch op Afick moesten wachten, besloten we maar gewoon in de rij te gaan staan. Uiteindelijk waren we bijna bij het automaat, we stonden echt al meer dan een uur in de rij en toen deden beide apparaten het niet meer. We waren er echt bijna, dus wilden wachten tot het apparaat weer werkte, maar dat duurde ook weer heel lang dus uiteindelijk in Mangochi gepind, die avond daar ook gestapt in de clubs waar we de eerste vrijdag ook waren. In Zomba kreeg ik in ieder geval besef van het Afrikaanse leven en het geduld dat je moet hebben, maar al ben ik heel ongeduldig, ik had me hier wel op voorbereid en kan er alleen maar om lachen. De zaterdag er na werd er een braai (bbq) gehouden bij Lucy en kwamen er rond de 30 mensen, wat heel gezellig was en daarna naar een feestje in Gecko (een van de lodges). Dat was de eerste keer met uitgaan dat we ook tussen de blanken stonden en ik vond dat helemaal niet leuk. Daarnaast was er naast lokale muziek ook Europese muziek, dat ik ook niet leuk vond. Maargoed, het feestje was verder prima, maar ik merk dat ik de typische lokale Afrikaanse barren en clubs en muziek duizend keer leuker vind. Wat wel jammer is, is als ik dus uit ga in het weekend, ik dus 3 a 4 uur slaap omdat om 5 uur de kinderen al aan het blerren zijn, dus op zondagavond moet ik echt vroeg naar bed om weer fit te zijn voor mijn werkweek. Zondag zijn we naar Lilongwe gegaan en zijn we naar 2 concertjes daar gegaan waar bekende bands (geen idee wat de naam is) optraden. Dat was ook heel leuk, in de open lucht, buiten, iedereen dansen en minder gestaar omdat mensen in Lilongwe toch iets meer gewend zijn aan blanken. Afgelopen weekend heb ik op zaterdag het eiland bezocht met de kayak, dus kayakend naar het eiland. Was echt fantastisch, heel vrij om overal heen te kunnen met die kayak en super mooi uitzicht! We zijn om het eiland gevaren en tussendoor gestopt en op een plek waar we stopten waren jongens nsima aan het maken en de vis aan het klaarmaken die ze gevangen hadden en toen gingen wij mee met hun nsima en vis eten. Echt grappig om dan zo spontaan met van die vissersafrikanen mee te eten. Met de hand met zijn allen uit de pan. Echt leuk! Daarnaast ben ik afgelopen zondag naar de kerk geweest. Ook een hele ervaring, ik was met mijn buurjongen meegegaan die bijna geen Engels sprak (in mijn buurt kan trouwens bijna niemand meer dan een paar woorden Engels). Ik snapte niks van wat er gezegd werd (Chichewa) maar het zingen was echt mooi om mee te maken. Er waren best veel mensen en steeds opnieuw stond een ander groepje mensen op (kleine koortjes) en die hadden allemaal hun eigen liedjes, met klappen en dansen. Heel leuk om mee te maken, zelfs na 4 uur slaap haha. Ook heb ik mijn kleren nu 2 x gewassen in het meer, wat ook niet meevalt, daar gebruik je zeep voor en dan moet je zeg maar met je knokkels over elkaar wrijven om het schoon te krijgen. Ik heb nu dus een dikke blaar van het kayakken en open knokkels van het wassen haha, dus leven doe ik hier wel. Dus mijn week door de week wordt eigenlijk steeds gestructureerder en georganiseerder en ik word er steeds minder moe van omdat ik wel wen aan de drukte van de kinderen en in het weekend doe ik steeds andere dingen. Ik ben hier maar 3 maanden en heb wel een soort van lijstje van dingen die ik nog wil doen dus dat komt helemaal goed. Het heeft hier in het begin trouwens nog behoorlijk geregend en geonweert ’s nachts en omdat die huizen van platen zijn, hoor je dat KEI hard en werd ik daar ook steeds wakker van, maar nu regent het niet meer en wordt het alleen maar steeds warmer, echt zweten geblazen. Ik ben tijdens kayaken ook behoorlijk verbrand en heb factor 50 moeten lenen van Lucy, want ik had met mijn eigenwijze hoofd natuurlijk maar 30, maar ik begin al een behoorlijke kleur te krijgen dus dat is ook heel leuk. Mijn doel is om zo bruin te worden als de Afrikanen hier maar dat is misschien een beetje hoog gegrepen. Oke, dat was het weer, want nu ga ik onzin uitkramen haha. Heel veel liefs en een dikke kus van mij Maria/Malis