Feels like paradise

Zo, daar ben ik dan. Een week in Afrika. Al redelijk verafrikaniseert want ik zit hier met 1000 vlechtjes in mijn haren achter mijn laptop. Dat heeft mijn Asisi (zusje) Evita gedaan. Laat ik een beetje chronologisch te werk gaan. De vliegreis was prima. En al verzekerde ome Bert en mama mij ervan dat ik niet in het verkeerde vliegtuig kon stappen, dacht ik daar in Addis Abbeba toch anders over. Totale chaos daar maar uiteindelijk na 100 x gevraagd zat ik op weg in de goede bus naar het goede vliegtuig. Mike en Lucy (Marloes haar Afrikaanse naam) hebben mij opgehaald in Lilongwe en toen hebben we een nacht overnacht in een hostel.  Lucy heeft een auto gekocht en een hele leuke Afrikaanse cd in de auto, dus ik kwam al een beetje in de Malawiaanse flow. Die avond daar uit eten geweest en de volgende dag even in Lilongwe gewinkeld en toen op weg naar mijn nieuwe hometown, Cape Maclear. In de auto werd ik steeds gelukkiger, het uitzicht was prachtig, super mooi groen, door de bergen gereden, over zandpaden met Afrikaanse muziek, echt leuk! Toen we aan kwamen in Cape Maclear, was het precies het Afrika wat ik in mijn hoofd had. Kleine huisjes, zandpaden, kinderen voor het huis, veel mensen op de grond, veel mensen op straat. Mijn tweede mama heet Brenda en mijn tweede vader heet Afick. Ik heb ook twee nieuwe broertjes Pajas en Kiefjas van ongeveer 4 en 2 en een zusje van 10 Evita (geen idee of je het allemaal zo schrijft, maar zo zeg je het in ieder geval). Afick kan gewoon goed Engels maar Brenda en de kinderen niet echt, dus communiceren was in het begin wel moeilijk. Daar aangekomen even mijn tas uitgepakt en mam, die zaklamp kwam toch wel van pas haha, “I didn’t see a hand for eyes” in mijn kamer en kwam er pas later achter dat je een bepaalde knop aan moest zetten om het licht aan te krijgen. Mijn familie is heel leuk. Aangezien praten nogal moeilijk ging, heb ik veel spelletjes gespeeld (al ben ik daar normaal niet zo’n fan van zoals jullie Rietstengeltjes weten) maar Halli Galli, memory en de bellenblaas vielen goed in de smaak. Ik merk dat de kinderen ook steeds opener worden, daarom zit ik nu ook met vlechtjes in mijn haar, dus dat is heel leuk. Mijn huis is ook prima. Ik wist niet wat ik moest verwachten dus ik verwachtte maar niks, maar ik heb een eigen kamer die op slot kan, waar al een klamboe in hing. De WC en douche is wel even wennen, die zijn achter het huis, los van het huis. De WC is een gat, maar dan echt een gat in de grond waar je dan hangend boven hangt. Dat vind ik verder niet zo erg maar er zitten van die grote kakkerlakken in de WC, alleen ’s avonds als het donker is. En ik denk dat ik altijd best wel een held ben, maar daar kom ik toch even op terug. De eerste keer wel 100 keer geprobeerd erheen te lopen en weer omgedraaid, ik werd gek van mezelf. Ik heb zelfs gedacht om gewoon achter de WC in de tuin te plassen. Ik vond het echt dooodeng die WC met die rondlopende kakkerlakken en vond mezelf echt een watje. In ieder geval, ben ik toch niet gegaan en had  ik besloten in de avond niet meer zoveel te drinken en vlak voor het donker voor het laatste naar de WC te gaan en in barren enzo naar de WC te gaan want ik durfde het gewoon niet met die beesten. Die avond gelukkig niet in mijn bed geplast, maar wel over gedroomd.  Maar vandaag heb ik mezelf trots gemaakt. Door mijn geweer, mijn zaklamp, kan ik op ze schijnen en gaan ze weg en houd ik in de gaten waar ze zitten, dus kan het toch. De douche is een emmer water waar je dan met een kleiner bakje koud water over je heen gooit. Dat ‘koud’ is verder prima aangezien het hier bloedheet is. Ik dacht, regenseizoen, ik was thuis al bijna teleurgesteld dat het alleen maar zou regenen. Maar als het regent, regent het vooral ’s nachts en dat komt maar enkele keren voor en overdag is er gewoon zon en zweet je eigenlijk bijna weg. Dus heel bruin ben ik ook nog niet geworden, want zelfs IK ga nu in de schaduw zitten. De eerste nacht heb ik bijna niet geslapen van de hitte, maar nu ben ik er al wel aan gewend en laat ik mijn gordijn gewoon open zodat het koeler is. Het eten is ook goed. Ik heb wel een beetje last van buikpijn, maar niet extreem ofzo, het valt me in ieder geval alles mee. ’s Ochtends gewoon brood en ’s middags nsima (soort pap) of rijst met of kip of vis of witte bonen in tomatensaus (mijn lievelingskostje). Ik eet gwoon aan tafel, met mes en vork. Ik was in shock, ik was er al klaar voor om met z’n allen uit de pan te graaien, maar nee dat was niet nodig. De kinderen eten trouwens wel op de grond en toen ik mijn papa vroeg of we nu alleen maar aan tafel eten of ik er ben, zei hij dat dat niet zo was maar dat zij nog te klein zijn om aan tafel te zitten. De eerste dag bleef ik thuis om de familie te leren kennen, wat heel leuk was. Ik had Brenda geholpen met vegen en mee afgewassen in het meer. Heel bizar, in dat meer wordt alles gedaan. Er wordt in gezwommen, de was gedaan, afgewassen, hele stukken rijst vliegen nog uit die pan en 1 meter verderop is iemand aan het zwemmen. Best gek. Ik had die emmer met spullen die afgewassen moeten worden op mijn hoofd (net zoals de locals) en mensen keken nogal op, haha. Iedereen lachen en zwaaien maar ja, je gaat local of je gaat niet local he. Dat vind ik nog wel een beetje lastig, dat je zo bekeken wordt. Je bent toch ineens wel heel erg blank tussen al die donkeren. Mensen staren wel, maar tegelijkertijd zijn ze gewoon ook super vriendelijk en maken ze gewoon een praatje. Ik moet er nu alleen eventjes aan wennen om het gevoel te hebben als filmster door het leven te gaan, haha. Het meer is trouwens prachtig. Echt niet normaal, het lijkt bijna een zee, zo groot, bergen er omheen, boten, ik dacht echt toen ik daar stond, “I arrived in paradise”. De eerste dag heb ik ook met de kindjes gespeeld wat echt heel leuk was. En dan heb ik het niet alleen over mijn eigen broertjes en zusje maar over de hele buurt. Er kwamen steeds meer kinderen toestromen, op een gegeven moment was ik met 20 kindjes aan het spelen. “Mariska” blijkt hier een moeilijke naam te zijn omdat ze de ‘r’ ook niet zo goed kunnen uitspreken, maar “Maria”  gaat al beter. Dus het gaat nu heel de dag: “Maria, Maria, Mariaa” en sinds vandaag heb ik van Lucy ook de basic Chichewa geleerd waardoor ik in ieder geval goedemorgen en hoe gaat het kan zeggen. Daarnaast heeft zij mij de Afrikaanse naam “Malis” gegeven om op die manier de ‘r’ te vermijden. De dag er na ben ik langs de projecten gegaan en heeft Mike mij rond geleid. Er zijn heel veel kleine deelprojecten van de grotere projecten en ik was er echt van onder de indruk. Gericht op recycling van papier en bladeren tot aan in de tuin werken, Engelse les geven en HIV/Aids voorlichting geven door middel van video’s. Ik vond het project bij Sinthana heel leuk, dat is een soort van leercentrum waar kinderen worden opgevangen en les wordt gegeven in Engels, lifeskills en rekenen. De uren zijn daar van 8 tot 12 en dan thuis lunch en dan van 2 tot 4. De dag erna heb ik daar meegelopen en kregen ze dus les in het alfabet, Engels spreken etc. Erg leuk. Ik heb het idee dat de Engelse boekjes en rekenboekjes die ik heb meegenomen ook echt wel van pas gaan komen. Voor deze week ben ik van plan om nog 1 dag daar mee te lopen bij Sinthana en nog 2 dagen bij Panda Garden, een project waar ook lesgegeven wordt aan kinderen en wie weet dat ik een combinatie ga maken, ’s ochtends het ene en ’s middags het andere. Die dag ook chitenges gekocht, van die lange omslagdoekrokken die de lokale bevolking hier draagt en die je ook naar je werkt draagt en om 12.00 even naar de lokale bar gegaan. Die is 24 uur per dag open en ik heb daar al een typische Malawiaanse bier geproefd, maar dat rook naar overgeefsel en zaten stukken in en zat in wat wij als melkpak zien. Gelukkig hebben ze ook normaal bier want daarna had ik dus wel buikpijn. Ik vind die bar wel een ervaring, super leuke Afrikaanse muziek in de open lucht. Sta je daar buiten komt er ineens zo’n busje de bar in rijden om bier uit te laden. Daarnaast liep er ineens een geit de bar binnen met een rennend kind erachteraan die na lang gevecht met dat beest, de poot van die geit pakt en hem zo opgetild buiten krijgt. Dus een en al plezier in die bar. Ook was de stroom daar in die bar uitgevallen en als dat gebeurt, dan is het ook echt ineens pikdonker en wordt het ook niet zomaar meer licht. Bizarre is dat vrouwen hier niet uitgaan, die blijven thuis. Dus in die bar zijn alleen maar mannen en een paar vrouwen die daar werken. Dus dan ben je EN blank EN een van de weinige vrouwen EN niet van de lokale bevolking. Maar ik ga er vanuit dat ik na een tijdje een beetje wordt gezien als lokale bewoner en ze minder kijken. Op vrijdag zijn we naar een club gegaan buiten Cape Maclear en dat was ook echt een ervaring. Super leuke Afrikaanse muziek en die Afrikanen kunnen ook super goed dansen. Echt leuk om te zien! Ik met mijn Nederlandse roots kon daar natuurlijk niet aan tippen, maar ach, met mijn Nederlandse dansmoves had ik het ook naar mijn zin. Deze week dus mijn eerste echte werkweek, waardoor er denk ik ook meer structuur komt in het lesgeven op Sinthana, het thuiszijn en spelen met de kinderen, Brenda helpen met het huishouden en het lokale sociale leven. Dit was het voor nu, my life in Africa, een leven op een mooie plek met super vriendelijke mensen en mooi werk. Het bevalt me wel. ;)

Dikke kus,

Maria/Malis