My African life

Hallo lieve iedereen,

Daar ben ik weer. Even een update van mijn leventje hier. Ik heb vrij weinig contact met iedereen maar ben maar 3 maanden hier en wil lekker met mijn hoofd hier zijn. Volgens mij is dat ook allemaal prima, maar vind het wel leuk jullie even op de hoogte te stellen dat alles nog steeds heel goed gaat. Eigenlijk alleen maar beter. Ik ben helemaal gewend aan mijn leventje hier en er is zelfs ook sprake van een normaal ritme hier. Dus door de week werken en toch uitkijken naar het weekend wanneer ik ook andere dingen ga doen. De eerste weken was ik soms nog wel echt heel erg overimpulsed maar nu is het leven hier ook redelijk normaal geworden, al is het natuurlijk niet normaal wat ik allemaal meemaak en zie soms. Door de week, van maandag tot vrijdag, werk ik nog steeds bij Panda Garden van 8 tot 11 en ga ik daarna door naar Chembe Child van 11 tot 2 uur/half 3. Eigenlijk werkte Lucy bij Chembe Child maar omdat ik het daar zo leuk had gehad toen zij op vakantie was en zij het ook wel leuk vond om een paar weken iets anders te doen, besloot zij naar Sinthana te gaan voor de weken dat ik nog bij Chembe Child werk. Ik ben gewend aan de drukte van de kinderen en wen ook steeds meer aan de hitte, al ben ik me vandaag echt dood aan het zweten. Er is bij Panda Garden sinds deze week ook een jongen uit Australië gekomen die ook mee helpt met de lessen. Zo heeft hij Twister meegenomen wat echt een succes is voor de kinderen, op een spelende manier leren wat de kleuren en links, rechts en handen en voeten inhouden. Daarnaast heeft hij ook zijn Ipad meegenomen en doet hij daar spelletjes op met de kinderen, dus dan gaan van die super arme kinderen over dat scherm lopen slepen. Ik weet nog steeds niet echt wat ik er van moet vinden, het contrast tussen weeskinderen met kapotte en vieze kleren en een superdeluxe Ipad. Maar volgens mij vinden de kinderen het leuk en is het leerzaam dus ik vind het allemaal prima. Ik ben nog steeds op mijn ‘old school’  manier bezig met de kinderen, spelen met de bal, zingen, dansen, alfabet leren en kleuren en letters leren aan de hand van boekjes. Wat wel jammer is, is dat de kinderen hier redelijk fout Engels aangeleerd krijgen. Zo is het getal ‘six’ hier ‘sixie’ en de kleur ‘red’  is ‘led’, omdat ze de ‘r’ niet echt kunnen uitspreken. Ik werd hier in het begin ook aangesproken met Malaliska, ook een leuke variant van mijn naam. ;) Maargoed, als ik dan daarna ‘red’ zeg blijft het toch echt ‘led’ dus daar heb ik me maar bij neergelegd. Veel kinderen bij Panda Garden en Chembe Child zijn wees en na deze weken hier zie ik ook hoe weinig verschillende kleren ze dragen, hoeveel gaten er in zitten en hoe vies ze zijn. Daarnaast zijn de meeste kinderen ondervoed, vandaag zei Offering (the teacher) dat de meeste ouders van de kinderen van Panda Garden niet genoeg geld hebben om eten te kopen. Bij Panda Garden krijgen ze gelukkig een maaltijd, maar dat is dus rijst of Porisch (geen idee hoe je het schrijft, maar het is gewoon een soort van derrie pap), maar alles went en ik eet dat daar ook mee en ik begin het nu bijna lekker te vinden. De kinderen worden wel steeds aanhankelijker omdat ze me nu ook beter kennen, als ik 5 knieën zou hebben zouden er vijf kinderen op schoot zitten maar nu blijft het bij 2. Ruzie met elkaar over wie mijn hand vast mag houden en veel gehang tegen je aan. Op zich allemaal prima, maar het is HEET dus soms roep ik ze even een halt toe. Daarnaast ben ik in mijn enthousiasme begonnen met kinderen op te tillen en door de lucht te zwaaien maar als 15 kinderen dat willen is dat niet te trekken. Ik merk dat mijn lichaam ook slapper is door de hitte dus dat optillen en slingeren houd ik tegenwoordig ook achterwege, vooral omdat als je met 1 kind begint je niet de 14 anderen links kunt laten liggen. Verder vind ik heel grappig dat 1 meisje Clara, 3 jaar, me heel erg aan mezelf doet denken toen ik 3 was. Ze is één van de jongste, een beetje mollig met van die dikke wangen en loopt echt een beetje rond te waggelen. Ze zegt bijna niks maar valt af en toe om, huilt even en staat weer op. Het doet me heel erg denken aan die film die gemaakt is toen Anneke en Sandra lekker aan het praten en zingen waren met Ome Jos, de cameraman, volgens mij. Ik was als een bezetene rond aan het rennen en viel daarna kei hard over de kop van het bed en niemand reageerde omdat het blijkbaar normaal was dat ik om de haverklap viel. Maargoed, dat terzijde, ik moet in ieder geval altijd lachen om dat meisje. Wat wel heel mooi is, hoe weinig te eten ze ook hebben, als ze wel eten hebben, delen ze dat met elkaar, iedereen krijgt een stukje. Bij zowel Panda Garden en Chembe Child ligt het eigenlijk beide aan het eigen initiatief dat je neemt als vrijwilliger, je kunt er echt iets van maken of je doet het niet en ik probeer het in ieder geval wel. Door de boekjes, ballonnen, voetballen, maar soms heb je ook eigenlijk niks nodig om een kind te doen laten lachen. Dan ga ik proberen liedjes in het Chichewa mee te zingen, wat ik natuurlijk niet kan en waardoor ze moeten lachen of door drie kinderen tegelijkertijd te kietelen. Lachen dat ze doen, niet normaal. Soms voelt het wel alsof ik niet echt veel kan doen. Net als vandaag heb ik denk ik wel 20 minuten met een meisje op schoot gezeten en een beetje met haar door een boekje gebladerd, maar dan later denk ik: dit meisje krijgt nu wel even de volle aandacht van mij. Haar ouders hebben weinig geld en doen al hard hun best iets van eten te geven en hebben echt geen tijd om uren met hun kind op schoot te zitten. Als ik dan zo denk, denk ik wel positief en ga ik maar gewoon door met wat ik doe en hoop ik dat ik iets van verschil kan maken. Francis, één van de hoofdmensen van Panda Garden zei wel tegen mij dat hij echt ‘developments’ zag bij de kinderen, dat ‘something happened’ en dat ik een ‘good job’ deed. Dat neem ik dan maar aan. En ook Offering, de teacher zei dat ze mij zou gaan missen als ik weg was omdat ze het dan weer alleen moest doen en ze het zo fijn vond om samen les te geven. Ze zei: ‘you really make a difference’  en dat is dan wel echt heel fijn om te horen, ze doelde dan volgens mij ook op de uniformen. Die zijn gekocht en gegeven en heb ik foto’s van en krijgen de liefhebbers te zien als ik terug ben. Ze waren er heel blij mee. Naast dat ik dus wel gewend ben aan mijn werk, ben ik ook gewend aan het Afrikaanse leven. Ik vind het niet meer zo’n obstakel om naar mijn werk te lopen omdat ik tegen iedereen die ik tegenkom gewoon goedemorgen in het Chichewa of Engels zeg en met de bekendere onder hen een praatje maak. Daarnaast loop ik daar nu elke dag dus ben ik ook minder een bezienswaardigheid. Natuurlijk word je bekeken maar ik denk dat zowel ik gewend ben aan het kijken en zij gewend zijn aan ik die daar loop. Ik moet zeggen dat ik het ook altijd weer heerlijk vind om naar huis te lopen na een dag werken zodat ik mijn lange rok of Chitenge die ik op het werk draag, de Afrikaanse vrouwen dragen hier allemaal lange rokken tot over de knieën, uit kan doen. Als ik thuis ben, trek ik lekker één van mijn harembroeken aan. Hoe dat hier precies zit met lange rokken vind ik sowieso apart, een knie mag niet te zien zijn maar ik heb nog nooit zoveel blote borsten gezien als hier. Het hangt er allemaal uit, borstvoeding wordt in het openbaar gegeven, BH’s en borsten komen honderd meter boven de Chitenges uit.. Allemaal prima, maar ik vraag me af wat er boeiender is aan een knie dan aan een borst. Ik ben zelf helemaal niet iemand die heel graag mijn benen wil laten zien, maar ik merk nu dat ik er soms een beetje klaar mee ben dat ik steeds mijn benen moet bedekken. Ten eerste, misschien wel het belangrijkste haha, worden mijn benen niet bruin en mijn gezicht en armen zijn echt al heel erg verkleurd dus ik ben niet helemaal in the balance nu. Ten tweede voelt het toch alsof je in je vrijheid beperkt wordt. Ik slaap in een kort pyamabroekje maar als ik ga douchen, moet ik eerst een lange broek of rok aan trekken om naar die ‘douche’  te lopen. Afick is een paar keer de sleutel vergeten toen hij op stap was geweest en belde mij wakker om de deur open te doen en dan moet ik eerst iets langs aan trekken. Op zich maakt het uit niet, maar ik merk dat ik er in mijn hoofd nu een beetje tegenaan aan het schoppen ben. Ik heb er zelfs stress over gehad, ik heb nu al een paar keer gedroomd dat ik ergens was en dat ik vergeten was een lange broek of rok aan te trekken en dat ik steeds probeerde mijn benen te bedekken en iedereen naar me keek. Echt bizar. Maargoed, des te meer besef hoe vrij vrouwen in Nederland zijn en weet ik dat ik die vrijheid ook weer terugkrijg. Toen ik naar Otter Point ging en daar in mijn korte spijkerbroekje zat, daar is het afgelegen en kan dat allemaal wel, voelde ik me echt vrij en besef je wel dat dat in Nederland gewoon normaal is. Daarnaast vind ik het stom dat vrouwen hier niet kunnen uitgaan, ik ga soms weleens met Afick op stap en dan moet zijn vrouw Brenda thuis blijven. Ze kan wel uit in de lodges maar niet in de lokale barren. We zaten vandaag bij Panda Garden te grappen over stappen in een lokale bar, ook met Offering en toen zei Francis dat Offering niet mee kon omdat haar man dat niet goed vond. Dan merk ik echt dat ik bijna agressief word van binnen, omdat dat nergens op slaat en zeg ik allemaal dat ik daar niet mee eens ben en dat ik dat ‘stupid’ aan de cultuur vind. Maar dan probeer ik tegelijkertijd mijn feministische kant een beetje te beperken want dat zijn nu eenmaal de gewoonten en gebruiken hier. Verder kan ik eigenlijk niks negatiefs opnoemen over het Afrikaanse leven, ik houd van de vriendelijkheid van de mensen, het spelen met de kinderen, het mooie weer, de muziek, het uitgaansleven en mijn Afrikaanse familie. Daarnaast voel ik me hier echt welkom en ook belangrijk, belangrijk bij Panda Garden en Chembe Child, voor de mensen in dit dorp en voor de kinderen in en om mijn huis. Ik heb wel het idee dat het er iets toe doet dat ik hier ben en dat mensen er iets aan hebben. Ik voel me hier gelukkig en zie de verschillen met Nederland. In Nederland zit iedereen achter zijn laptop en telefoon, is er veel minder echt persoonlijk contact en veel eenzame mensen. Hier is iedereen samen, opa’s en oma’s met kinderen en kleinkinderen, er is echt contact, het is het echte leven, niet het digitale leven, het leven nog echt van vroeger denk ik. Het echt samen zijn. Hier is het onmogelijk eenzaam te zijn, niemand laat je dat zijn. Ik zou willen dat ik hier een keer eenzaam was, dan ging ik naar buiten om mensen op te zoeken, nu ben ik soms op zoek naar rust en eenzaamheid haha. Maar ik ben er nu ook aan gewend om weinig privacy te hebben en vind dat ook prima. Daarnaast leer je steeds dingen bij, zo leer ik dat ik als ik ’s avonds wil douchen dat voor 18.00 moet doen, anders komen de kakkerlakken op bezoek in de douche omdat het dan al donker wordt, hetzelfde geldt voor de WC. Na 18.00 geen WC bezoekjes meer door Mariska. Daarnaast liep ik regelmatig met blote voeten door de tuin maar zie ik nu dat mijn broertjes en buurtkinderen om de haverklap hun piemeltjes uit hun broek trekken en op alle plekken staan te plassen, ook gewoon naast Brenda als zij buiten aan het koken is. Dus ook slippers buiten aantrekken is wel een aanrader. Ook moet je als vrijwilliger goed nadenken over welke naam je accepteert, toen ik zei dat ik Mariska heette en mijn familie vroeg of dat van Maria af kwam en ik ja zei en ze me besloten me zo te noemen, vond ik dat prima. Maar wist ik veel dat het hele dorp me Maria ging noemen.. Maria Maria Mariaaa. Ik ben persoonlijk niet zo’n voorstander van die naam, maar goed, nu is het moeilijk om te buigen. Daarnaast is het voor volgende vrijwilligers een aanrader om het gastgezin in delen te betalen voor het eten en de kamer. In het begin kreeg ik namelijk zelfs Fanta en Cola bij mijn lunch en diner en spaghetti, rijst, kip, vis, van alles, maar de laatste dagen was het zowel ’s middags als ’s avonds nsima met bruine bonen, nsima met bruine bonen, nsima met bruine bonen en nsima met bruine bonen. Het kwam mijn neus uit. Het leek alsof het geld op was en dat dat  het enige was wat ze nog konden betalen. Maar, ik ben gerustgesteld, gisteren had ik rijst met gekookte aardappels en tomaten en voelde ik me een koning te rijk en heb daar even mijn slaatje uitgeslagen. Ik dacht, dit is mijn kans, nu ga ik veel eten. Dat had ik geweten, ’s avonds buikpijn en toen we uitgingen voor een drankje kon er geen bier meer bij haha. Naast het doordeweekse leven is ook het weekendleven me goed bevallen de laatste weken. Zo heb ik al vier vallende sterren gezien en ook vier wensen gedaan. Ik ben echt als een kind zo blij als ik dat zie. Echt geweldig vind ik dat! Daarnaast ben ik op de motor naar Monkey Bay gegaan, wat ook een hele leuke ervaring was. Heel leuk hier, in de Afrikaanse vriendengroep heeft iedereen wel wat, met de ene kan ik mee op de motor, met de andere ga ik hiken en met de andere gaan we op boottour. Ik heb een keer eerder op een motor gezeten en was een beetje bang, maar het was echt heel leuk en veilig. Daarnaast ben ik dus gaan hiken met een andere Afrikaanse vriend. Een behoorlijke klim voor iemand die in geen weken meer gesport heeft. Ik dacht weer terug aan mijn idee om de kinderen hier bootcamples te geven, maar deze kinderen hebben wel wat beters aan hun hoofd dan te bootcampen. Ze zijn al blij als ze eten in hun mond hebben, ondergoed en eventueel slippers aan hun voeten. Maargoed, mijn conditie van het bootcampen was ver te zoeken en we moesten vaak stoppen om uit te hijgen, maar we hebben het snel gedaan en waren in een uur en een kwartier op de top. Normaal liepen mensen er 2 uur op dus ik mag toch niet klagen. Het uitzicht was echt heel mooi, een mooi overzicht over Cape Maclear, de eilanden, het dorp, het meer en de bergen. Dagen er na nog wel spierpijn gehad maar je moet er iets voor over hebben he. Daarnaast was ik blij dat ik het de week ervoor gecanceld had. Eigenlijk wilde ik al een week eerder gaan hiken maar ik was uit eten geweest met Lucy bij Cape Mac, waar ze Europees voedsel, steak en frietjes, hadden. En blijkbaar kon mijn buik het Europese voedsel niet meer handelen. Na 5 weken was het eerste moment dat ik echt even goed ziek was. Heel apart, want met het lokale voedsel heb ik de eerste weken geen problemen gehad, terwijl dat natuurlijk ook een overgang was maar de overgang terug naar Europees voedsel werd een probleem. Die nacht dus een verschrikkelijk nacht gehad en veel naar de WC geweest en op zo’n moment verkies je toch wel een normale WC boven een gat. De dag er na niet echt kunnen eten overdag, ik kreeg weer nsima met bruine bonen voorgeschoteld en daar zat ik niet echt op te wachten en sowieso, na een slok water moest ik al naar de WC, maar ’s avonds ging het weer wat beter. En gelukkig is er Lucy die af en toe een oogje in het zeil houdt en zorgt dat ik ORS binnen krijg. Maargoed, ik zou die zondag dus eigenlijk gaan hiken maar dat leek me, leeg als ik me voelde, toch geen goed plan en toen ik de week er na wel ging, wist ik dat ik dat ook echt niet had getrokken. Ook het stapleven bevalt me goed, de lokale barren met de lokale muziek vind ik echt geweldig. Echt, hoe heb ik ooit de polonaise kunnen doen op Guus Meeuwis of Andre Hazes? De Afrikaanse muziek vind ik echt fantastische en binnenkort komt er en bekende zanger van hier optreden in Monkey Bay en daar gaan we ook heen, heel erg leuk. Afgelopen maandag zijn we op boottrip geweest, wat ook echt geweldig was. We gingen met de speedboot en dat ging HARD, op verschillende plekken gestopt en gezwommen en geluncht op het eiland, rijst met heerlijke saus gemaakt door Lucy en kip. Goddelijk maaltje. Weer lekker verkleurd en helemaal zen terug. Met zo’n speedboot voel ik me dan wel een beetje een verwende blanke, andere mensen hebben moeite om hun hoofd boven water te houden (met eten dan bedoel ik) en wij zitten daar te touren. Dat vond ik ook laatst toen ik de afwas aan het doen was in het meer (ook daar zijn ze intussen aan gewend een blanke die de afwas en de was doet in het meer), er waren toen blanken die op zo’n banaan gingen door het water. En ik kon er echt met mijn hoofd niet bij, zij zaten daar lekker op de banaan en andere Afrikaanse mensen hebben misschien net 1 maaltijd per dag. Daarnaast is het ziekenhuis nu overvol omdat heel veel mensen Malaria hebben, dus veel zieke en hongerige mensen. Toen ik maandag op die speedboot zat, voelde dat dus een beetje hetzelfde, het voelt gewoon krom. Aan de andere kant sprak ik met een Afrikaanse vriend waar ik mee was hiken en hij zei dat hij zoveel geluk had dat hij aan het meer geboren is, dat er meer en meer toeristen komen en dat mensen daarvan inkomsten hebben. Daarnaast is zijn hele middelbare school betaald door een Engels toeristenstel die hij als kind heeft ontmoet. Mensen hebben hier dus juist kansen door toeristen en zelfs door zo’n banaan en de speedboot waar wij voor betalen komt ook bij Afrikanen terecht waardoor zij weer wat geld hebben. Over iets meer dan 3 weken ga ik reizen, waarschijnlijk met de auto door Malawi van Noord naar Zuid en laat ik dan maar heel veel geld spenderen om de Afrikaanse bevolking hier te ondersteunen he. ;) Nouja, dit was het weer. Ik hoop dat alles goed is in Nederland en hoor heel graag al jullie ervaringen en verhalen wanneer ik terug ben, dit was in ieder geval het mijne. En nu ga ik snel douchen, want het is bijna 18.00 voordat ik in een kakkerlakkennest terecht kom!

Heel veel liefs en kusjes

Mariska/Maria/Malaliska/Malis